Op zoek...

Antonius stopte zijn zwaard even weg. Hij bekeek Nikki haar houding. Hij verzette even voorzichtig een beetje haar voet. ''Zo sta je goed'' zei hij. ''Niet schrikken nu hoor'' waarschuwde Antonius haar. Hij begon tegen haar aan te duwden. Je kon voelen dat hij hier veel kracht achter zette. Toch kreeg hij bijna geen beweging in Nikki. Hij stopte met duwden. ''Zie je hoe belangrijk een goede houding kan zijn'' zei hij tegen haar. Antonius keek even omhoog. De zon was al lang niet meer op het hoogste punt dus was het namiddag. Hij kek weer naar Nikki. ''Ik denk dat je beter naar je huis terug kan gaan, anders maken je zussen zich zorgen'' zei hij. Antonius pakte een aantal spullen en begon op te ruimen. ''Je mag dat zwaard wel houden. Dan kan je er nog mee oefenen'' zei hij terwijl hij de rest van de spullen opruimde. Toen hij de grot weer uit kwam riep hij Nikki even. Hij gooide het zilveren armbandje naar haar toe. ''Doe je zus de groten van me'' riep hij grijnzend naar haar.

Nikki schrok wel even."wow echt geen beweging" ze grinnikte.Ze ging even zitten en schudde haar hoofd."ik ga gewoon het bandje brengen,de groeten geven en miss kom ik terug, ik ga er echt niet emer heen" zei ze."ze zeuren alleen maar omdat ik ridder wil worden en blablabla" ze zuchtte.Ze haatte het echt.Ze steeg op Honey en wachtte af."hee wat vind je eigenlijk van me zus?" vroeg ze grinnikend.Dat vroeg ze echt aan iedereen die de groeten aan haar deden.

''Ik heb der armband gejat meer niet. Hoe kan ik op hand daarvan weten wat ik van der vind?'' vroeg Antonius. ''Weet je ik wou vroeger ook altijd ridder worden. Alleen dat ging niet door toen m`n ouders stierven'' zei hij droog.

Nikki grinnikte even."jaja" zei ze plagend.Ze ging zitten en keek hem aan."echt? hoezo niet dan?" vroeg ze rustig en neiuwsgierig.Ze dacht even aan haar ouders en zuchtte even,ze mistte ze neit zoals haar zussen.Ze mistte zeker haar vader,haar moeder minder

''Na de dood van m`n ouders moest ik m`n zusje en mezelf van eten en een dak voorzien. Daarom ben ik tot op vandaag de dag dus een rover. M`n zusje ben ik trouwens ook kwijt. Ik zou niet weten waar ze zou zijn'' zei Antonius. ''Maar goed ik heb te eten en een dak boven m`n hoofd. Meer zal het denk ik wel niet worden in dit leven'' zei hij.

Nikki keek hem rustig aan."oww" zei ze zacht.Ze vond het soms wel erg dat anderen niets hadden en zij veel.Ze zuchtte even."ik vind rijk zijn helemaal neit fijn,ook al heb je alles wat je wilt" zei ze rustig.Ze zuchtte even en keek hem weer aan

''Voor sommige loopt het lot anders dan voor anderen'' zei Antonius. Hij bedacht zich ineens dat Nikki niet eens zijn naam wist. ''Ik ben trouwens Antonius'' stelde hij zich aan haar voor. ''Misschien wel handig om te weten nu ik je, tja lesgeef'' zei hij even zachtjes grinnikend.

Nikki glimlachtte en keek hem rustig aan."mijn naam ken je vast" ze grijnsde.Ze keek even naar de paarden die stonden te grazen bij elkaar en dan weer naar Antonius."Antonius de lesgever en lover van me zus" zei ze plagend.Ze vond het altijd leuk om anderen te plagen met iets of iemand.

''Hey ik hoef niet zo nodig met iemand hoor'' grijnzde Antonius. Hoe meer hij met Nikki om ging, hoe meer hij merkte dat ze anders was. Iniedergeval anders dan een prinses zou moeten zijn. Antonius had er wel vertrouwen in dat ze een goede leerlinge zou zijn.

Nikki grijnsde."hmm toch stiekem wel he?" ze grinnikte en keek hem aan.Ze vond het fijn heir te zitten bij hem.Hij was super! Ze keek even anar de paarden en dan terug.Ze keek rustig rond en keek hem weer aan.Ze grinnikte nog

Antonius grijnzde even. ''Naa enkel als ik iemand tegen kom die me echt het vuur uit me sloffen laat lopen'' grinnikte hij. ''Maar tot zoverre is niemand dat nog echt gelukt'' zei hij. Antonius keek naar de lucht die langzaamaan begon te schemeren. Het zag er mooi uit zo`n oranje/ rode gloed aan de hemel.

Nikki grinnikte.Ze wilde iets zeggen maar zweeg maar.Ze grinnikte even en bedacht een antwoord dat hij dan zou zeggen.Ze schudde de gedachte maar weg,Nee dat gebeurd nooit.Ze keek ook op naar de lucht en zuchtte even.Of toch wel? Nee! Vast niet...Denk er neit aan Dacht ze de hele tijd.

Antonius keek weer even naar Nikki. Het zag eruit alsof zij ook ver weg was met haar gedachte. Antonius ging op zijn rug liggen met zijn armen onder zijn hoofd. Hij keek naar de zon die langzaam wegzakte en plaats maakte voor miljoenen sterren.

Nikki keek naar hem en slikte even.Ze keek even naar boven en vond het eigenlijk...best romantisch.Ze schudde haar hoofd en keek hem even aan.Ze keek weer voor haar uit en zuchtte diep.Zou ze weggaan? En neit terugkomen? Of zou ze heir blijven? Ze wist het niet meer...

Antonius sloot zijn ogen voor een moment. Toen hij ze weer opende ging hij overeind zitten. Het was inmiddels helemaal donker op de sterren na die alles een beetje verlichtte. ''Maar Nikki als je niet van plan bent terug te gaan naar huis, waar was je dan van plan heen te gaan?'' vroeg hij ineens.

Nikki keek hem aan en zuchtte even."weet ni...maar ik ga echt niet terug" zei ze vastbesloten.Al moest ze in het bos slapen,als ze maar neit terug moest.Ze haatte het daar en ze mocht geen ridder worden van der zus dus.Ze keek even naar de sterren en dan naar de grond.Honey lag rustig buiten te slapen.Nikki stond op en maakte Honey rustig wakker,ze zadelde haar op en steeg weer op."ik ga wel..." zei ze zuchtend en ze reed weg