aankomen en nadenken.....

Amber kwam aan bij het kasteel.
ze keek omhoog en zuchte en steeg af.
ze gaf Danger een knuffel en zadelde hem af.
Danger duwde zijn neus tegen Amber aan.
toen draaide hij zich om en liep in een drafpasje naar de wei en ging grazen.
Amber liep het kasteel binnen en keek rond.
ze zuchte en ging op de zetel van der moeder zitten.....

Timan liep voorbij de troonzaal en hoorde Amber zuchtten. Hij voelde zich daartoe aangesproken en liep naar haar toe.
"Is er iets wat ik voor u kan doen?", vroeg hij bezorgd terwijl hij een buiging maakte.

Amber keek op en zag dat het Timan was.
"ooo je hoeft me geen u te noemen hoor".
ze grinnikte en luisterde naar de vraag en dacht na.
"eum... nee hoor hoeft niet" ze glimlachte.
ze keek naar de zetel waar ze op zat.
die was natuurlijk van der moeder geweest....

Timan knikte. Hij zag dat ze naar haar moeders zetel keek.
"Je mist haar zeker", floepte eruit voor hij er erg in had.
'Wat doe je nou weer, stommerd', dacht hij in zichzelf.
"Het spijt me", zei hij verontschuldigend. "Ik kan maar beter weggaan"
Hij draaide zijn rug om en wilde weggaan.

Amber keek op toen ie wat zei.
ze zag dat ie nogal geschrokken keek.
uiteindelijk draaide hij zich om en ze keek even raar.
"hey w8 waarom zou je weggaan je hebt toch niks verkeerds gedaan???".
ze d8 na over de vraag over haar moeder.
"ja dat klopt ik mis haar" ze zuchte diep.
ze keek naar de zetel en vond hem altijd al mooi.
sinds dat haar moeder weg is zit ze er elke dag wel op.....

Timan draaide zich weer om en luisterde naar Amber's antwoord.
"Ik weet hoe het is om een diebare te verliezen, en nee dat is inderdaad niet fijn", zei Timan met een brok in zijn keel.
"Mijn broer is ook overleden in een gevecht tegen een fantoom, een geest. Vroeger haatte we elkaar, we vervloekte elkaar ook en wenste dat we dood waren. Toen hij overleed besefte ik pas wat dat eigenlijk betekende. Ik heb er lang ondergeleden en wist niet wat ik er mee moest. Ik was pas 12 en had het nog nooit meegemaakt. Nu ik ouder ben weet ik dat hij eigenlijk niet weg is en dat zijn ziel nog bij mij is en over mij waakt. Ik vind het nu ook een stuk makkelijker om erover te praten enzo", zei Timan moedig.

Amber keek naar hem.
ze luisterde naar zijn verhaal.
ze zuchte diep en dacht na.
"nu ik ook een zus heb weggejaagt schiet het ook niet echt op en m'n ouders zijn er natuurlijk niet meer".
ze zuchte diep en vroeg zich af waar Nikki was....

"Ik denk dat je zus wel terug komt", zei Timan troostend.
"Je moet haar gewoon even in haar sop laten gaar koken"
Hij keek kort de Troonzaal rond. Hij was prachtig versiert met allerlei elfjes en heldhaftige figuren. Ooit had hij hier als jongen van gedroomt om zelf een held te worden. Nu besefte hij dat een held zijn niet alles was.

Amber geeuwde even en keek naar hem.
"ja oke dat snap ik ach als ze niet terug komt moet ze het zelf weten".
ze haalde haar schouders op en stond op.
ze rekte zich uit en keek de kamer rond.
ze vond het altijd mooi hier 's avonds speelde ze hier altijd met haar zusjes....