Rustig liggen...

Amber liep over de vlaktes heen.
ze keek rond en zag alleen maar goen.
tussen het gras stonden ook mooie bloemen.
met mooie felle kleuren en ze glimlachte.
ze had nu wel der mooie jurk aan.
ze ging zitten in het gras en keek rond.
de zon scheen fel en het was er heerlijk....

Verderop in het gras gallopeerde Antonius. Achter hem een paar kwade boeren te paard. ''We verleren zo te zien Desperado'' zei hij zacht tegen het paard. Hij schoot voor Amber langs en galopeerde verder. Het was jammer dat ze over een open veld reden. Anders had Antonius de boeren misschien af kunnen schudden.

Amber schrok zich kapot en sprong op.
ze zag de jongen weg galopperen.
en ook een stel boeren en ze keek kwaad.
ze ging voor de boeren staan dat ze wel moesten stoppen....

Antonius keek even om en zag dat Amber hem geholpen had. Waarom? Waarom zou ze een rover helpen. Antonius verstopte zich niet ver bij de andere vandaan en wachtte tot de boeren weg waren. Daarna liep hij naar Amber. ''Waarom hielp U me?'' vroeg hij.

Amber keek naar de de jongen die naar der toe kwam.
ze wist niet dat het een rover was.
ze geeuwde "ooo het ging eigenlijk vanzelf".
ze dacht na en haalde der schouders op.
"en ik schrok me kapot dus ik wou niet dat er nog een stoet langs kwam rennen".
ze zuchte diep en veegde wat gras van der af.
ze keek naar de jongen "en wie ben jij???".
ze keek hem nieuwsgierig en vragend aan....

''Antonius, Vrouwe'' stelde hij zichzelf voor. Hij wist dat Amber een prinses was. Evenals dat hij wist dat Nikki en Melissa dat ook waren. Zijn getrokken zwaard had hij inmiddels terug in de schede laten glijden. Hij had nu geen zin meer in een gevecht na dat vluchten.

Amber keek hem aan en geeuwde.
"aangenaam, Amber is de naam" haar ogen gleden over hem heen.
"heb ik jou niet eerder gezien???" ze keek hem aan.
ze dacht na en dacht aan die ene keer.
hij galoppeerde langs met zijn paard en verderop zat Mel.
"dus jij hebt de armband!!!!" ze keek hem even kwaad aan...

Antonius wende zijn blik kwaad af. ''Niet meer. Ik heb hem aan Nikki gegeven. Ik had toch niks voor dat prulding kunnen krijgen'' zei hij gefrustreerd en geirriteerd. Een zachte bries ging door het gras heen en liet de bladeren ritselen.

Amber keek naar hem en haar kwade blik verdween.
"Nikki??? heb je haar ontmoet??? waar is ze?!?".
ze keek nieuwsgierig en verbaasd naar Antonius.
ze zuchte diep en keek naar de grond.
ze dacht en al zou ik Nikki vinden ze komt toch niet terug.
ze was erg in gedachte en keek toen maar weer vragend naar Antonius......

''Hoe moet ik het weten. Ze was bij de grot. Nadat ze daar weg is gegaan heb ik haar niet meer gezien'' zei Antonius. Hij keek Amber even recht aan. Opeens voelde hij Desperado tegen zijn rug duwen. Dit betekende voor de zwarte hengst altijd dat hij honger had. Antonius pakte een appel uit de zadeltas van Desperado en gaf die aan de grote hengst.

Amber's ogen dwaalde even af naar de hengst.
ze keek er naar en glimlachte.
ze vond hengsten altijd zulke mooie dieren.
zelf had ze der natuurlijk ook eentje.
ze schudde haar hoofd en keek weer naar Antonius.
"ach wat ze komt toch nooit meer terug" ze zuchte diep.
ze keek maar naar de grond en keek weer op.
"waarom zaten die boeren eigenlijk achter je aan???".
ze keek hem nieuwsgierig en vragend aan....

(ben even eten...)

(smakelijk)

''Dat betwijfel ik Vrouwe'' zei Antonius die Desperado over zijn neus streelde. Antonius keek even naar Amber toen ze vroeg waarom. Ze wist inmiddels dat hij een dief was dus kon hij het haar net zo goed vertellen. ''Ik had een stel broden gestolen'' antwoorde hij droog tegen haar.

Amber keek op naar Antonius.
"ach ze wou toch ridder worden" ze rolde met der ogen.
"en ze zei zelf tegen mij dat ze nooit meer terug kwam".
ze zuchte diep en legde haar armen over elkaar.
"ooo ja lijkt me ook nog al logisch" ze zuchte diep.
ze geeuwde even en keek rond en ze floot.
Danger kwam opeens in de verte in een drafpasje aandraven.
hij stopte toen ie bij Amber was en brieste.
hij keek naar de jongen en het paard.
hij schraapte met z'n hoef en brieste.....

Antonius hoorde Amber zuchten en hij keek even om. ''Hey ik ben niet rijk zoals U oke. Ik moet op deze manier aan m`n eten komen het spijt me dat ik ook een normale maaltijd wil'' zei hij. Misschien hij iets te ver uitgeschoten dit keer. Antonius wende zijn blik even af. ''Sorry ik bedoelde het niet om U af te katten of zoiets'' mompelde hij zacht.

Amber keek op en hoorde de woorden.
"soms wou ik ook dat ik geen princes was".
ze zuchte diep en dacht aan der kindertijd.
toen was het nog makkelijk en zo en kon je lekker spelen.
maar nu was dat anders zeker nu der ouders weg waren.
"je hoeft me geen u te noemen en ook geen vrouwe".
ze dacht aan Nikki en snapte eigenlijk wel hoe ze zich voelde.
Danger keek naar Amber en duwde zijn neus tegen haar aan.
Amber voelde Danger's neus en grinnikte....

Antonius knikte even. Dat was de tweede al die eigenlijk geen prinses wilde zijn. Was het zo vreselijk dan? Ja je had veel verantwoordelijkheden. Maar daarnaast je was rijk. Je kon je van alles veroorloven. ''Wat vind je er nou eigenlijk zo erg aan, Prinses zijn bedoel ik'' zei hij.

Amber keek naar Antonius en zuchte.
"iedereen spreekt je aan met vrouwe of u, je word later meestal koningin of koning en dan heb je heel veel verantwoordelijkheden, ik moet zorgen voor het kasteel samen met m'n zussen natuurlijk, en omdat mijn ouders er niet meer zijn heb ik eigenlijk de leiding en moet ik voor m'n zussen zorgen maar omdat de een een ridder wil worden moet ik zorgen dat ze een prinses blijft maar als ze dat niet wil en weg loopt weet ik het ook niet meer".
ze zuchte diep en keek naar de grond.
ze keek naar Danger en glimlachte en aaide hem.
ze wou dat haar ouders er nog waren dan had ze niet zoveel te doen.....